Scholto is negentig jaar en rijdt nog steeds paard

EESVEEN - Drie of vier keer per week maakt Scholto ten Have een rit op zijn paard Noor. Heel bijzonder omdat de ruiter al 90 jaar is en de merrie, van het ras Gelderlander, met 27 jaar ook al op leeftijd is. 

Door Hilda Knol

Op een mooie lenteochtend heeft Scholto net een ritje gemaakt op Noor. Rustig stapt de zwarte merrie het laatste stukje door de Meester Gerritsweg, waar Scholto met zijn vrouw woont. Hij draagt een geruit jasje en op hoofd een dito pet. Uit zijn laars steekt een zweep, maar die hoeft hij niet te gebruiken. Scholto vertelt dat paarden van het Gelderse ras bekend staan als gehoorzaam, betrouwbaar en werkwillig. “De meeste Gelderlanders worden 17 of 18 jaar en daarom is Noor met haar 27 jaar al behoorlijk oud,” zegt de ruiter. Omdat hij zelf al 90 jaar is, vormen ze samen een unieke combinatie. “Ik ga nog drie of vier keer per week op haar rijden over de Eese. Het wordt wel wat minder, maar twee uur lopen kan ze nog zat,” legt hij uit. Scholto zelf is ook nog fit. Als een jonge kerel springt hij van het paard en brengt haar naar de buurman, waar Noor een stal en wei heeft. “Maar eerst krijgt ze nog een plakje brood,” klinkt het zorgzaam.

Beerta

Even later in de woonkamer gaat het gesprek verder. Ook hier blijkt Scholto’s  grote liefde voor paarden. Aan de wand hangen schilderijen van paarden, die Scholto’s vrouw voor hem geborduurd heeft. Zij schenkt thee in een mok met daarop een afbeelding van een paard. Scholto vertelt dat hij al vanaf zijn achtste levensjaar met paarden bezig is. “Mijn ouders hadden een boerderij in Beerta en omdat je toen nog geen trekkers had, ploegden wij met onze vier paarden op het land. Scholto weet nog dat de Duitsers in 1943 een paard vorderden. “Toen heb ik wel een paar tranen gelaten,” herinnert hij zich. Nadat de trekker zijn intrede deed, bleven Scholto en zijn ouders de twee overgebleven paarden gebruiken voor lichte werkzaamheden. 

Als twintiger doet Scholto regelmatig mee met dressuur- en springwedstrijden, waarbij hij ook een paar keer eerste prijzen won. In de periode dat de Groninger in de polder bij een aardappelexportbedrijf werkt, komt het niet van paardrijden. Die hobby pakt hij na zijn pensioen weer op. Sinds 1978 woont Scholto met zijn vrouw in Eesveen. Naast tochten maken door de natuur, gebruikt hij zijn paard ook voor allerlei andere doeleinden. “Ik heb mijn paard vaak voor een recreatiewagen gespannen om daarmee tochten door de Eese te rijden met mijn vrouw, onze kinderen en de buren,” vertelt hij. Op tafel heeft Scholto al een fotoalbum klaargelegd. Op de foto’s staan hij en zijn paard met Sinterklaas, bij optochten door het dorp en bij het rijden met hout. “En drie jaar geleden heeft Noor bij de begrafenis gereden van de oude hoofdmeester,” voegt Scholto toe.

Kwaliteitsvoer

In de loop der jaren heeft Scholto wel tien paarden gehad. Ewout, zijn vorige paard, is 21 jaar geworden, ook een respectabele leeftijd. Dat danken de dieren mede aan de goede verzorging die hun baas hen geeft. “Ik geef Noor vier keer per dag op regelmatig tijden kwaliteitsvoer, dan krijgt ze geen koliek. En een goede hoefsmid is ook belangrijk,” legt hij uit. Hij vindt het wel jammer dat er steeds minder Gelderse paarden in Nederland zijn. Sinds de motorisering in de landbouw midden vorige eeuw worden er steeds minder Gelderlanders gefokt. Tegenwoordig gebruiken alleen hobbyisten, een kleine groep van de bereden politie en het Koninklijk Huis nog deze paarden. Zo lang het nog gaat houdt Scholto Noor. “Ik hoop dat we samen nog vijf jaar mogen rijden,” besluit hij hoopvol.