Onderwijzer Peter Hassing van School B gaat wel/niet met pensioen

STEENWIJK – Hij heeft de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, zoals dat zo mooi heet. Tijd om er mee op te houden voor de meeste mensen. Maar Peter Hassing, van 1955, stopt niet helemaal bij School B in Steenwijk: hij bouwt langzaam af door de woensdagen nog door te werken, als vrijwillige Manus van alles. Hij rijdt dan mee met Juf Zanneke, zijn vrouw, die de woensdagen ook op School B werkt. Peter is een 35 jaar onderwijzer geweest op School B in Steenwijk. “De rode draad is mijn loopbaan was: kinderen moeten het leuk hebben op school.”

Geboren in het nabije Steggerda bezocht Peter Hassing daar ook de katholieke lagere school. “Ik zie die tijd niet als iets plezierigs,” blikt hij terug. “Goeie dingen zullen er wel geweest zijn maar ik herinner ze me niet. Het was – begin jaren zestig – een autoritaire school, met vanaf de tweede klas (nu groep 4) strenge ongezellige leerkrachten. Een stagiaire schreef er ooit over in een prachtig beschreven reünieboek: ‘... Ik was een groen kwekelingetje, gespannen op wat mij te wachten stond en plotseling stond ik voor hem: de al jarenlang ongekroonde heerser van de school, meester …’. 

Het was ook wel een heel vreemd volkje bij elkaar dat team toentertijd. De directeurswoning stond naast de school, als het hoofd der school dan over het schoolplein liep en iemand liep hem voor de benen, kon hij dat kind zo een schop verkopen. Ik zeg wel eens: daar ben ik vast beginnen te denken dat het onderwijs beter kon en moest. Misschien ben ik daarom wel onderwijzer geworden. Dat is natuurlijk niet zo. Maar wij deden nooit leuke dingen op de lagere school. 

In de zesde klas kregen we een hoofd der school met een nieuw elan. ‘Hij moet zich het apezuur geschrokken zijn, toen hij de baan aannam en al dat vooroorlogse materiaal tegenkwam waarmee toen nog gewerkt werd…’ (uit het reünieboek). Daarom vermoed ik dat mijn leidraad als onderwijzer was en is om de kinderen wél een plezierige schooltijd mee te geven. Tijdens het lesgeven moet de jeugd ook een beetje lol hebben, beetje gek kunnen doen, al lerende. Plezier en blijdschap, daar draait het om. En wat ik zeker weet: onderwijzer is het leukste vak wat er is.” 

Toiletten schoonmaken
Na het eerste jaar op de MULO in Steenwijkerwold, waar Peter onder andere nog les kreeg van drie nonnen, verhuisde hij naar Wolvega en kwam op de Christelijke Mavo terecht. De Pedagogische Academie deed hij weer op de Voorzienigheid in Gelderingen. “In 1978 was ik klaar maar ik kreeg pas in 1985 een vaste baan in het onderwijs. Heb in de tussentijd van alles en nog wat gedaan. Ik was juni 1978 klaar en deed vakantiewerk op een kaasmakerij, maar met de Kerst werkte ik daar nog. Hier een dagje invallen op scholen, daar een invalperiode voor twee uur, dan weer voor twee weken, dat was het, meer was het niet.

Bij een protestants-christelijke school kreeg ik begin jaren tachtig een TAP-baan, moest administratieve dingen doen en de tuin onderhouden. Maar ik mocht er niet voor de klas staan, want ik miste wat. Ik heb toen nog in mijn broekzakken gevoeld of ik wat kwijt was, maar ze bedoelden natuurlijk mijn protestants-christelijke gehalte, dat was nihil. Was eens de schoonmaakster ziek, vroegen ze of ik de toiletten wilde schoonmaken, maar ik heb toen aangegeven, dat ik die gewijde grond, vanwege mijn PC-gehalte ook niet mocht betreden. In 1983 kreeg ik als invaller een heel jaar werk in Steenwijk. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wilde gelijk na de PA wel het onderwijs in, maar er was gewoon geen werk, helemaal geen werk. Ik kon toentertijd de woonkamer thuis volleggen met afwijzingen op mijn sollicitatiebrieven. ‘Tot onze grote spijt moeten wij u mededelen …’, enzovoort.”

School B
“Toen kwam een vacature op School B, daar had ik heel veel ingevallen. Dat was in 1985 en daarna heb ik nooit meer gesolliciteerd. In het begin was ik nog meester Hassing. Op initiatief van juf Petter, die voortaan juf Karin genoemd wilde worden, werd het uiteindelijk gewoon meester Peter.

Machtig
Hoe je het zoveel jaar volhoudt? Het werk verveelt nooit. Zeker niet de contacten die je hebt met de collega’s en kinderen, hoe je ze ziet groeien van kleuter tot basisschoolverlater, machtig. Voor mij was plezier ook een grote factor en je kreeg steeds weer nieuwe kinderen, nieuwe gezichten. Ik zal er in de loop der jaren toch zeker een slordige 700 kinderen onder mijn hoede hebben gehad. Ik kwam een jaar of wat geleden in de muziekwinkel van Jan de Vries, snaartjes halen voor mijn gitaar. Muziek is mijn grote hobby, ik speel in de band Linger and Boots. Maar goed, ik hoor daar een bult lawaai, ik naar binnen, staat daar een oud-leerling van me. Ik zeg: ‘Wat leuk joh dat jij basgitaar speelt’. Zegt-ie: ‘Dat taal en spelling en rekenen vond ik niet zo boeiend wat je me geleerd hebt, maar die liedjes op de gitaar vond ik geweldig’. Mijn dag, mijn week kon niet meer stuk na die opmerking.”

Eenrichtingsverkeer
“Hoe de kinderen vandaag-de-dag zijn? Vroeger durfde je niks te zeggen in de klas. De meeste leerkrachten waren streng en autoritair, je was bang voor ze. Dat was gewoon eenrichtingsverkeer. Er zat in de kiem genoeg in de kinderen, maar dat kwam er niet uit, dat mocht er niet uit. Je had thuis geen grote mond en op school ook niet. Het hangt natuurlijk veel van de thuissituatie af; er zijn kinderen die uit een heel liefdevol gezin komen, die komen ook zo op school, dat merk je. Maar je hebt helaas ook kinderen waar het niet zo liefdevol thuis is. Of er is ellende vanwege een niet goed gelopen scheiding, dat is niet anders dan vroeger. In Steenwijk had je onder meer School A, daar zaten kinderen op van notabelen en dergelijke, School B was een soort middenklasser, van de winkeliers en School C was het klompenvolk, niks mis mee. Toen ik op de kaasfabriek werkte, werkte ik tussen de ‘School C-mensen’, ik kon met hen ook goed overweg. Sinds ik werk, beschouw ik het werken met kinderen qua werk, als het leukste wat er is. Je krijgt energie van ze. Ze uitdagen en prikkelen lol met ze hebben. Ze moeten later iets gaan doen wat ze leuk vinden en waar ze goed in zijn. Maar van alle administratie en verantwoording, die daar ook bij hoort schijnbaar, word je behoorlijk minder enthousiast.

Dankzij het potje met werkdrukverlagend geld, kon er iemand, voor allerlei activiteiten inzetbaar, benoemd worden: om de collega’s wat te ontlasten. Ik wilde dat graag doen. Een fantastische baan die me in alle groepen bracht: invallen als dat nodig was, kleine groepjes leerlingenbegeleiding, plusprojecten met groepjes kleuters, conciërgetaken, bestellingen doen, rotzooi opruimen, rolverdeler etcetera. Nu dan pensioen, al blijf ik nog één dag. Ik kijk zowel met weemoed terug als met blijdschap vooruit, ik ben vrij neutraal daarin. Sommige mensen zijn echt aan hun pensioen toe. Ik had nog wel door kunnen en willen werken, maar je weet niet hoe oud je wordt. Ik hoop 103. Dat is het motief om met werken op te houden. Het is nu echt ten einde, het uur der waarheid is gekomen. De herfstvakantie was mijn laatste vakantie en nu wacht mij een hele grote vakantie.”

Laatste werkdag
Op 18 november was het meester Peter’s laatste officiële werkdag. “Ik verbaas me er nog steeds over wat mijn collega’s hebben gedaan, om er voor ons zo’n leuke dag van te maken. Nergens wat vanaf wetend gaf dat de week daaraan voorafgaand best wel een vreemd gevoel. Aangenaam verrast was ik dan ook dat René Jansen, hoofd der School B en collega meester Wolter, alias hele lange-afstandenloper, om 8.00 uur voor mijn voordeur stonden. Die hadden met het team, zo bleek twee minuten later, een tandem georganiseerd. En zo begon die, wat later bleek, prachtige dag met mijn laatste fietstocht naar school B. Via Lindewijk door de prachtige natuur, de Eese en Woldberg naar School B. Daar aangekomen wachtte mij een koor van driehonderd leerlingen en mijn collega’s, die me met een prachtig lied toezongen. En dat was nog maar het begin.

Pensioen en toen?
“Wat ik ga doen? Ik ben geen bergbeklimmer, geen wereldreiziger en een driedaagse naar Vinkega zit er ook niet in. Ik heb 35 jaar hardgelopen, mag graag marathons op tv zien, ik heb mijn muziek nog, klusje hier en een klusje daar. Ik weet niet wat vervelen is en ik kan niet lang blijven zitten. Ik woon in Weststellingwerf op een hele mooie plek met een hele mooie tuin, daar is altijd wat te doen. Ik blijf hier gewoon wonen, ga wat omklungelen, ik hark wat blaadjes, heerlijk therapeutisch. Ik zie wel wat er op mijn pad komt,” besluit Peter Hassing.

George Huisman

“De rode draad is mijn loopbaan was: kinderen moeten het leuk hebben op school.”