Taakstraf
· leestijd 1 minuut ColumnIna Fisher gaat regelmatig in Vollenhove de straat op om zwerfafval op te rapen als vrijwilliger vanuit Ik Begin! Over haar ervaringen schrijft ze deze blog.
“Dat moeten mensen met een taakstraf ook doen,” vertelde mijn vriendin die bij Justitie werkt. Eerlijk gezegd plopte dat idee ook in mijn hoofd op. Liep ik daar met mijn hesje en mijn grijpertje. Maar ik ben ik een witte vrouw van middelbare leeftijd zonder tattoos; ik bedoel het ziet er best braaf uit. En mijn maatje ziet er ook niet uit alsof ze met teveel drank op de wegen onveilig maakt en haar rijbewijs moet inleveren. Daar gingen we weer met onze witte handschoentjes. Na een paar straatjes zag ik enigszins in de verte een deur openzwaaien.
Compliment
“Mag ik …. anken,” riep de vrouw in de deuropening. De stem verwaaide in de wind en het lawaai van een auto. “Wat zegt u?” schreeuwde ik naar de overkant van de straat. “Mag ik jullie hartelijk bedanken,” riep ze nogmaals, nu met een dikke duim omhoog. “Jazeker,” antwoordde ik om te vervolgen: “maar nog liever dat u meeloopt.” Toen zeeg ze enigszins door de knieën. Deze vrouw was goed in lichaamstaal. Dit gebaar leek op: ‘Ik zou wel willen maar ben te moe en heb zere knieën.” Dus ik riep nog maar dat een compliment ook fijn is. En dat is het ook.
Truffelmayonaise
Toch vroeg ik me ook af als we een compliment hadden gekregen als we twee gekleurde jongemannen waren geweest. Waren we dan toch taakgestraften? Of nog steeds twee vrijwilligers begaan met het milieu? Niet daarover miepen nu, we prikten vrolijk verder. Naast alle gebruikelijke sigarettendoosje en blikjes waren er weer bijzondere vondsten. De eerste stond gewoon klaar naast de glasbak: een tas met volle pindakaaspotten. En truffelmayonaise. Kleine moeite hoor om die in de bak te kieperen, maar wilt u dat voortaan zelf doen?
Langs de rand van een parkeerplaats vonden we een glazen pot vol peuken in het plantsoen. Het zou maar zo kunnen dat het personeel van het kinderdagverblijf om het hoekje staat te roken. Geen idee, maakt ook niet uit, ze wilden wel zorgdragen voor het verdwijnen daarvan.
Rijbewijs
En de laatste wonderlijke vondst was een rijbewijs. Van een echte chauffeur want hij had ze allemaal. Ook nog maar net trouwens. Dit was een jongeman echt zuur zou zijn als hij zijn rijbewijs in moest leveren. Maar dat hoefde niet: na een circuitje: bellen gemeente, mailen, bellen eigenaar kon ik hem weer opnieuw uitreiken. Met twee halve zakken zwerfspul vonden we dat al met al een mooie beloning voor deze ‘straf’.
PS: in de afgelopen weken nog twee keer de resten van de geheimzinnige taarteter gespot, wordt vervolgd.
Ina Fischer, november 2021
