Poeki
· leestijd 1 minuut ColumnAdriaan Noordergraaf is verhuisd vanuit
het westen naar Oldemarkt.
Hij schrijft over zijn ervaringen…
Toen ik binnenkwam, zat mijn vrouw al klaar. De poes op schoot, het reismandje gereed in de hal, de handschoenen naast haar op de bank. Ik vroeg: “Eh, naar...?” Met een waarschuwende blik spelde ze op gedempte toon: “De D. I. E. R. E. N. A. R.T. S.”
Geheel onnadenkend herhaalde ik het woord, waarop de kat zijn oren spitste en er als een haas vandoor ging. “Kijk nou wat je doet!” jammerde ze, “je weet toch dat hij helemaal in paniek raakt als hij dat woord hoort, ik spel het toch niet voor niks!”
Vangen
Ik boog deemoedig mijn hoofd en bood aan om het dier wel even te pakken. Ze begon schamper te lachen: “Ik wens je veel succes…” Ik liet me hier niet door ontmoedigen en bedacht dat ik me toch niet op mijn kop kon laten zitten door een ouwe kater, die voor een injectie naar de dierenkliniek moest. Ik begon mijn zoektocht door het huis en werd vanuit de kamer gemaand een beetje op te schieten, omdat de afspraak op half twee stond. Met dubbele ijver stelde ik vast dat meneer niet in de badkamer zat. Ik betrad het volgende vertrek en zakte steunend door mijn knieën om onder het bed te kijken. Niks te zien, het beestje had zich goed verstopt. Ze kwam helpen. “Heb je al in de badkamer gekeken?”
Verscholen
Na mijn bevestigende antwoord, zocht zij in de andere slaapkamer. Het leek alsof de kater van de aardbodem verdwenen was. We besloten de dierenarts te bellen dat we wat later kwamen. Toen ik met de hoorn in mijn hand stond, riep ze vanuit de badkamer dat het dier gevonden was. Poekie had zich verscholen in de trommel van de wasdroger. “Haal jij hem er maar uit, jij hebt hem er in gejaagd,” zei ze, terwijl ze de handschoenen aanreikte. De daarop volgende minuut is wat moeilijk te beschrijven.
Weerhaakjes
Het leek alsof ik een draaiende ventilator met weerhaakjes probeerde te pakken. De handschoenen en het douchegordijn konden worden afgeschreven. Het diertje sprong vanuit de droogtrommel via het gordijn in de wastafel. In de slipstream van deze actie viel een stuk zeep op de grond, wat mijn redding was. De kater landde op het glibberige ding en gleed zo mijn armen in. Nooit heb ik de afstand van de badkamer naar de hal zo snel afgelegd, om het totaal verblufte dier in de reismand te deponeren.
Dreigend gegrom
Nadat we snel met jodium en pleisters mijn handen opgekalefaterd hadden, vertrokken we met gierende banden naar de kliniek. Eindelijk aan de beurt (het spreekuur liep anderhalf uur uit) zei de dokter, terwijl hij naar het dreigende gegrom in het mandje luisterde, zei hij tegen mij: “Haalt u hem er maar even uit, hier heeft u een paar handschoenen.”
