Column Adriaan Noordergraaf: Beau
· leestijd 2 minuten ColumnAdriaan Noordergraaf is verhuisd vanuit
het westen naar Oldemarkt.
Hij schrijft over zijn ervaringen…
Voordat mijn vrouw en ik samen gingen wonen, (ik trok bij haar in) had ze al iemand in huis. Iemand met de naam Beau. Een zelfgenoegzame, forse kater die eigenlijk het monopoly had bij haar in huis. Mijn vrouw was toen al zo’n lieverd die niets kon weigeren aan iemand die ze aardig vond. Ik moet helaas melden dat dit beest daar schandalig gebruik van maakte. Tijdens het eten zat hij naast haar bord en keek het voedsel uit haar mond. ‘s Avonds lag meneer bij haar op schoot en weigerde dat heerlijke plekje te verlaten. Als de afstandsbediening buiten bereik lag, had dat tot gevolg dat ze de tv niet op een andere zender kon zetten en naar een programma moest kijken wat ze niet wilde zien. Ook een tweede kop koffie met wat erbij, lag niet binnen de mogelijkheden. Toiletbezoek werd uitgesteld tot het niet meer kon en als dat gebeurde, was meneer de kater beledigd en ging met z’n achterste naar haar toe zitten. Natuurlijk mocht Beau ook bij haar in bed slapen en lag dan als een bontmuts over haar hoofd heen. Toen kwam de dag dat er een ander mannelijk persoon binnenkwam (ik dus). Vanzelfsprekend kende ik het beest van mijn bezoeken, maar een permanent verblijf was toch wat anders.
Het rook verleidelijk
Omdat ik vanaf die dag de maaltijden verzorgde, was meneer geïnteresseerd in mijn verrichtingen. Het rook verleidelijk in de keuken en dat was hij niet gewend. Hij sprong dus op het aanrecht om te kijken of er iets te gappen was. Nou was ik niet gecharmeerd van een kat op het werkblad, dus pakte ik het beest vierkant op en zette hem op de vloer. Nog nooit had ik iemand zo verbaasd en beledigd zien kijken als dat huisdier. Maar dat werd goedgemaakt door het feit dat er af en toe een stukje kip, of vis naar hem gegooid werd.
Twee kittens
Een vriendin had ook een kat die alles mocht. Maar op een goede dag kwamen er twee kittens bij. Dat werd oorlog want de eerste wilde zijn dominante plaats niet afstaan. En het werd een heel gedoe, want het baasje wilde de twee andere niet kwijt. In het begin ging het nog wel, maar toen de kleintjes groter werden en regelmatig een gooi naar de macht deden, was de boot aan. De eerste nam wraak door zijn behoefte stelselmatig naast de bak te doen. Ook at hij de etensbakjes van de anderen leeg. Kortom, hij liet geen middel onbeproefd om de zaak te saboteren. Goede raad was duur, maar er scheen toch een oplossing te zijn. De dierenarts, die voor dit probleem geconsulteerd werd, vertelde dat er een middel bestond om katten wat rustiger te maken en wat minder agressief. Door middel van een verstuiver werden feromonen verspreid en dat zou kunnen helpen.
Zou dat middel ook in de politiek toe te passen zijn? En misschien handig om in het Witte huis en het Kremlin te spuiten?
