Column Adriaan Noordergraaf: Zwaartekracht
· leestijd 2 minuten ColumnAdriaan Noordergraaf is verhuisd vanuit
het westen naar Oldemarkt.
Hij schrijft over zijn ervaringen…
Het valt niet te ontkennen, we worden allemaal ouder. Als ik voor mezelf mag spreken, ondanks mijn redelijk vergevorderde leeftijd, voel ik me nog steeds twaalf. Mijn lijf is ‘oud’ maar in mijn kop ben ik jong. Dat is nou precies waar de schoen wringt. Een tijd geleden wandelde ik met mijn vrouw door het Klimbos. Omdat ik over het algemeen wat sneller dan mijn echtgenote loop, verloor ik haar snel uit het oog. Ik sloeg een hoek om en zag een heuse tokkelbaan. ‘Dat is leuk,’ dacht ik, ‘dat ga ik even doen!’
Omdat het laddertje naar de verhoging ontbrak, liep ik naar het rolwagentje dat halverwege in de wind hing te slingeren. Ik trok het ding met wat moeite naar het beginpunt maar struikelde op de plank er naar toe. Dat had tot gevolg dat ik twee meter lager op mijn rug terecht kwam. Gelukkig had ik dikke kleren aan en viel in het gras, maar het voelde niet lekker. Net toen ik met veel pijn overeind gekrabbeld was, verscheen mijn eega om de hoek en vroeg wat er gebeurd was. Met beschaamde kaken bekende ik mijn vrije val en ontlokte de reactie die ik al meer gehoord had: “Wanneer ga je je eens gedragen naar je leeftijd!”
Gekneusde rug
Ik probeerde mijn smart te verbergen en mompelde dat het wel ging. Maar je moest wel stekeblind zijn om niet te zien dat ik met hevige pijnen kampte terwijl ik verder liep. Ik ben er mee naar de huisarts gegaan, die diagnosticeerde een gekneusde rug. Ik zou de eerste twee weken acute pijn hebben en daarna zou het langzaam beter gaan.
Helaas moet ik bekennen dat ik toch wat hardleers ben. Mijn daarop volgende val was van een keukentrapje toen ik iets op moest hangen. Daarna stortte ik van een tafel vanwege een lamp waar iets aan moest gebeuren. Toen was het klaar voor mijn vrouw: “Jij klimt niet meer op een trapje!” Vanzelfsprekend sputterde ik wat tegen, maar realiseerde me dat ze groot gelijk had. Ik hield me dus rustig totdat oudejaarsavond aanbrak...
Borrelbox
We besloten om de feestvreugde voor ons tweeën te verhogen door een ‘borrelbox’ bij een plaatselijk restaurant te bestellen. Op de afgesproken tijd toog ik opgewekt naar de zaak waar ik moest zijn. De bestelling stond gereed, ik rekende af en liep terug naar mijn autootje. Door de koude besloeg mijn brilletje en jammer genoeg zag ik een van de treden van het terras over het hoofd. Deze combinatie had tot gevolg dat ik weer een doodsmak maakte. Terwijl ik duizelig te midden van de borrelhappen lag, snelde de dame van het restaurant naar buiten. Ze pakte de verfrommelde doos, hielp mij naar binnen, beplakte de gekwetste lichaamsdelen met pleisters en gaf de order om even een nieuwe ‘borrelbox‘ te maken. En die hoefde ik niet eens te betalen. Dat was bijzonder Hoffelijk van deze dame. En ondanks mijn problemen met de zwaartekracht smaakte het heerlijk!
