Kerst: De geboorte van het kindje Jason
Vorige week daagden wij de lezers uit om mee te doen aan onze kerstverhalenwedstrijd. Uit de inzendingen kozen we het kerstverhaal van Pit Gunsing.
Het kerstgedoe, ik houd er niet van. Moppersmurf zou zeggen: Ik haat Kerstmis. Zo erg is het nu ook weer niet, maar vreselijk leuk vind ik het niet. Er moet een kerstboom komen, je huis komt vol te staan met rare kerstfrutsels. Je kamer is je kamer niet meer.
Ook op mijn werk moet ik eraan geloven. De kerstspullen die thuis niet meer leuk genoeg zijn, worden door mijn collega's op kantoor neergezet. Daar zijn ze zo een halve ochtend mee bezig. Als ík de baas was, zou ik het verbieden.
En dan die vermaledijde kerstkaarten. Het kost uren die te schrijven. Dit jaar gaan we minder kaarten versturen. In plaats daarvan hebben we al enkele mensen gebeld. Zij vonden het leuk dat we letterlijk iets van ons lieten horen. Bij navraag blijkt trouwens, dat menigeen een bloedhekel aan het schrijven van kerstkaarten heeft. De jeugd doet alles digitaal. Een verarming, zegt de een. Een verrijking, zegt de ander.
Wat te denken van de kerstkaarten van de buren? Is dat iets van deze streek? Je ziet die mensen nota bene iedere week of iedere dag, je staat zij aan zij om twaalf uur ´s nachts om elkaar een gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen en dan nog gooien ze een kaartje in de bus. In mijn vorige woonplaatsen deed niemand dat. Ik ga ermee stoppen. Het is een onzinnig gedoe.
Kerstverhaal
Een kerstverhaal schrijven, ook zoiets. Ik weet niets origineels te verzinnen. Hooguit een anekdote uit de vorige eeuw, toen mijn oudste zoon een kleuter was en in december een nieuw jongetje in de klas kreeg. Jason, heette hij. In die tijd waren er nog weinig kinderen met een Engelstalige naam, dus dit was heel bijzonder. De laatste week voor de kerstvakantie werd over de geboorte van het kindje Jezus verteld. Mijn kleuter raakte de kluts kwijt: hij had het alsmaar over het kindje Jason. Met eindeloos geduld legde ik uit hoe het zat. “Begrijp je het nu?” vroeg ik na mijn pedagogisch verantwoorde verhaal. Ja, mijn slimme kind begreep het helemaal, om meteen daarop te vragen: “Waar woont het kindje Jason dan?“
Wat ik ook niet begrijp is al die eterij. Weken voor kerst begint men te hamsteren: bomvolle winkelwagentjes, lange rijen voor de kassa’s. Wat kopen ze toch allemaal? En dan die folders van de kledingzaken: je wordt om de oren geslagen met blote glitterjurkjes. Jongens, het is december! Dan is een foute kersttrui een beter alternatief. Vervolgens moeten we afwachten of de kinderen komen, zo ja, eerste of tweede kerstdag, hoe laat?
Maar ik ben niet alleen. Ik heb een man die wel van Kerstmis houdt. En van de boom en van de frutsels en van alles wat erbij hoort. Dus voor die hooguit twee weken per jaar houd ik me in. Maar op 2 januari is alles weg, is mijn huis weer mijn huis. Dan vind ik het zelfs leuk om schoon te maken, ik poets alle kerst weg. Nog een kleine twee weken werken, dan heb ik tot 3 januari vrij. Heerlijk, die feestdagen!
Wil je net als Pit ook met jouw kerstgedicht of kort kerstverhaal in de krant? Doe dan mee en mail jouw inzending naar redactiedekop@brugmedia.nl. Voorwaarde is dat het korte verhaal maximaal 250 woorden bevat of het gedicht maximaal 25 regels.
Inzenden kerstverhalenwedstrijd
Inzenden kan elke week uiterlijk donderdag 9, 16 en 23 december 12.30 uur naar: redactiedekop@brugmedia.nl.
Het beste verhaal of gedicht uit alle inzendingen in december wordt in januari beloond met een boekenbon van 25 euro.