Kerstverhaal: Silent night
De douanier op Heathrow Airport keek streng naar onze paspoorten en vroeg ons, hem papieren en voldoende geld te tonen, om ons verblijf in de United Kingdom te rechtvaardigen. Het was najaar 1962. Mijn vriendin en ik waren verpleegster en wilden in Engeland in een ziekenhuis werken en zo tevens de taal leren.
We werden aangenomen in een hospital aan de rand van Londen. In de naaikamer van het ziekenhuis werd ons de maat genomen en stapten we even later een eeuw terug in de tijd: als Florence Nightingales, op zwarte molières onder een enkellang uniform, bandenloos schort en kanten muts. We vermeden elkaar aan te kijken, we zouden in lachen zijn uitgebarsten. Als laatste werd ons een zwarte cape omgehangen, bedoeld om buiten te dragen. Het was deze cape die twee maanden later bij mij sentimentele gevoelens teweeg bracht.
Smog
In december deed een zeer dichte smog veel slachtoffers in het ziekenhuis belanden. Dikke pakken sneeuw en zware vorst volgden. Het zou als de koudste winter sinds 1740 de geschiedenisboeken ingaan. Ondanks alles wist men, ook buiten, een uitbundige kerstsfeer aan te brengen. Op mijn vrije dag bezocht ik downtown Londen. De brede winkelstraten waren overspannen met prachtige verlichte kerstversieringen. Ik keek mijn ogen uit. Daarmee vergeleken was mijn Hollandse stad maar een saai boerendorp. Het werd een real White Christmas. Beide dagen moest ik werken, wat ik best fijn vond.
Tweestemmig
Al enkele dagen was ik bezig Engelse kerstliedjes uit het hoofd te leren. Ik zou met een klein groepje zingen voor de patiënten op kerstmorgen. In alle vroegte stonden we met ons zevenen klaar, de glanzende rode binnenkant van de cape nu naar buiten gekeerd om, wat een bijzonder kerst-effect gaf. Veel patiënten sliepen nog toen ze zacht gewekt werden met een ‘Silent night, Holy night’, tweestemmig gezongen door een levend engelenkoor. Zo gingen we van zaal naar zaal en zongen onze Christmas carols. Het was ontroerend, zowel voor onszelf als de patiënten.
Kiss
Na het bezoekuur die kerstdag bleken veel nachtkastjes gevuld met flessen wijn, whisky en snacks. Ik was stomverbaasd, maar het bleek doodnormaal te zijn. Bij enkele patiënten hing mistletoe boven het hoofdeinde. Als twee hoofden er samen onder zijn mag je elkaar kussen. “Kunt u me wel even omhoog helpen, nurse?” “Wilt u mijn kussen opschudden, nurse?” Er totaal niet op verdacht vloog ik er telkens in en had al weer een kiss te pakken.
Rood als een biet
Ook werden we, zeer ongebruikelijk, binnengeroepen in de artsenkamer. Tijdens het werk waren de artsen nogal afstandelijk. Maar bij het openen van de deur verdrongen ze zich, om je onder de hangende mistletoe te kussen. Rood als een biet schoof ik bij mijn collega’s aan een tafel vol heerlijkheden aan.
Op Tweede Kerstdag was samen met de artsen het Christmas dinner, met turkey en de befaamde christmas pudding. Naast ieder bord lag een cracker, een felgekleurde papieren koker. Als jij met je tafelheer aan de uiteinden trok, klonk een knal en vielen er een paar grapjes uit. Het diner was een en al vrolijkheid. Er volgden tot ver in januari nog vele leuke party’s. Nog graag kom ik soms terug in Engeland. Ik vrees echter na de Brexit de strenge stem: “Show your papers and money, please!”
Carla van der Veen