Grietje Pietersz (67) is 50 jaar verpleegkundige, maar ze gaat nog niet met pensioen: 'Ik ben met het ziekenhuis meegegroeid'
GIETHOORN - Deze maand viert Giertje Pietersz (67) dat ze vijftig jaar als verpleegkundige in het ziekenhuis van Meppel werkt. Hoewel ze de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, houdt ze er nog niet mee op. "Ik vind het nog veel te leuk om voor mensen te zorgen."
Tientallen kaartjes, een ballon met gouden cijfers 50 en een vaas met daarin vijftig witte rozen. De woonkamer van Grietje verraadt meteen dat ze net een feestje met haar collega's in het ziekenhuis Isala Meppel heeft gevierd. "Zelf vind ik het niet zo bijzonder dat ik hier al vijftig jaar werk, de jaren zijn als vanzelf omgevolgen," klinkt het bescheiden. De geboren en getogen Gieterse haalt er een doos bij, die boordevol papieren, foto's, geboortekaartjes en krantenknipsels zit. "Kijk op deze foto leerden we spuiten," zegt ze vrolijk. "En hier heb ik nog een beoordeling, dat deden ze toen nog op papier," vervolgt ze. Als Grietje daarna een krantenknipsel uit de doos opdiept, begint ze te lachen. "Dat is waar ook, ik heb eens tienduizend gulden gewonnen voor het ziekenhuis bij een prijsvraag die een leverancier van bloeddrukmeters had uitgeschreven."
Voor mensen zorgen
Grietje weet al heel jong dat ze de verpleging in wil. "Ik wil zuster worden en voor mensen gaan zorgen," zegt ze resoluut. Na de middelbare school volgt ze een overbruggingsjaar bij de nonnen van De Voorzienigheid in Steenwijkerwold. Zodra ze 17 jaar en zeven maanden oud is, mag ze aan de inservice-opleiding in het Diaconessenziekenhuis in Meppel beginnen. Tijdens die opleiding woont Grietje in de zusterflat. "We liepen stage op alle afdelingen en bij de laatste, de Intensive Care en hartbewaking, ben ik na mijn diplomering blijven hangen." Eerst nog krijgt ze samen met de andere afgestudeerden een busreis aangeboden naar de Veluwe. "En de directie ging."
In de loop der jaren heeft Grietje heel wat hoogtepunten meegemaakt. Mooie herinneringen heeft ze aan het zingen van kerstliedjes op zaal en het vijftigjarige jubileumfeest in 1987 van het Diaconessenziekenhuis. Grietje heeft nog de aankondiging van de revue 'Het verschijnsel zorg', waarin zij zelf in het achtergrondkoor zat. De Gieterse weet nog dat er toen zo'n 950 mensen in het ziekenhuis werkten, terwijl dat er nu bijna 7.000 zijn. Een tijdlang werkt ze in een barak bij het ziekenhuis. "Ik heb nog meegedacht en meegebouwd aan de nieuwe IC, die in 1997 is geopend," verklaart ze. In 2022 maakt ze de verhuizing mee naar het nieuw gebouwde ziekenhuis.
'Empathie moet je gewoon doen'
Grietje kan goed met veranderingen omgaan. Ze verlangt daarom ook niet terug naar vroeger, waar de verpleegkundige alles met de pen moesten noteren. Als grootste veranderingen noemt ze de digitalisering, de technische innovaties, de kortere ligduur en het zakelijker karakter van de zorg. "Bij al die veranderingen is het belangrijk dat je empathie behoudt," benadrukt Grietje. "Empathie moet je gewoon doen en gastvrijheid straal je uit, dat kan je niet in een cadeautje stoppen," klinkt het wijs. Voor haar is een patiënt nooit een nummer, maar een mens van vlees en bloed. Sommige patiënten blijven haar altijd bij, zoals die in vorige decennia na een heupoperatie wel drie weken in het ziekenhuis bleven. Patiënten met leukemie lagen zelfs wel drie maanden in de isolatiekamer.
Welkome structuur
De zorg voor mensen en het technische aspect op de IC en hartbewaking maken het werk volgens Grietje boeiend. Daarbij maakt ze ook mee dat mensen overlijden. Dat raakt haar, maar ze leert om het verdriet met collega's te delen en het niet mee naar huis te nemen. "Als we weten dat we alles hebben gedaan, dan kunnen we het ook weer loslaten." Ze vindt dat ze in haar vijftig arbeidsjaren telkens is meegegroeid met het ziekenhuis. "Het ziekenhuis breidde uit en ik kreeg meer verantwoordelijkheden als IC-verpleegkundige en later als waarnemend afdelingshoofd. Isala Zwolle nam zorg over van ons ziekenhuis en ik ben medium care verpleegkundige geworden," illustreert ze. Leuk vond ze om daarnaast allerlei andere activiteiten op te pakken. "Ik was vaak Zwarte Piet, zat in allerlei werkgroepen en deed mee met de toneel- en sportgroepen." Omdat ze het werk nog steeds leuk vindt en ze nog fit is, wil ze 16 uur per week blijven werken, ook nu ze de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt. "Het geeft me een welkome structuur in mijn leven," legt ze uit. Grietje realiseert zich dat ze wel een uitzondering is, hoewel ze nog wel wat namen kan noemen van verpleegkundigen die meer dan veertig jaar in het ziekenhuis werken. "Ik ben blij met het ziekenhuis en hopelijk zij ook met mij," besluit Grietje.