Van Kalenberg naar Ossenzijl
AlgemeenHarry Stegeman woont al bijna een halve eeuw in het midden van het land. De Kop van Overijssel is het land van zijn jonge jaren. Hij groeide op in Meppel en zijn kleine zeilboot lag in Wanneperveen. Daar leefden ook zijn voorouders: bakkers, veehouders, molenaars, scheepstimmermannen en eendenkooikers – en hun echtgenotes. Harry was vorig jaar een tijdlang onderweg in de Kop van Overijssel, wandelend en op de fiets. Hij gaf zijn ogen en oren goed de kost: wat zie ik en waar komt het vandaan? Daarna schreef hij een boek: In de Kop van Overijssel – lopen, fietsen en stilstaan. Het ligt in de plaatselijke boekwinkels. Voor zijn column ‘Onderweg in De Kop’ oriënteert hij zich vooral aan dat boek.
Ik heb het naar mijn zin op het fietspad. De wat slingerende Kalenbergergracht wordt nog een tijdje aan beide kanten door knusse, gewezen boerderijtjes vergezeld, maar moet het vervolgens een hele tijd alleen doen, midden in het wijdse Weerribbenland. De werkschuur van Staatsbosbeheer aan de overkant van de gracht is het laatste gebouw van Kalenberg.
De gracht maakt een halve kilometer buiten de bebouwde kom van Kalenberg een prettig bochtje. Er liggen een paar motorjachtjes aan een steiger, het is koffietijd. Vanuit een zijvaart komen kano’s. Het schaatsen lijkt ‘voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij’, maar het kanovaren zit in de lift.
Even alleen
Geruisloos glijden door de Weerribben en de Wieden, ik stel het me voor: de gele lis, de moerasspirea, de melkeppe, de kleine valeriaan, het glidkruid en de moerasandoorn, ze schuiven op ooghoogte voorbij. Kijk daar die ringslang, z’n kop met de gele nekband steekt boven water uit, het gevorkt tongetje gaat schichtig heen en weer. Ik hoor de vogels in het riet: de kleine karekiet, de rietzanger en de rietgors. En dan de blauwborst en de wielewaal. Ik ben even alleen met de rietvelden, de moerasbossen en de hoog reikende bramenstruiken.
Werden de Weerribben al niet eens tot ‘De mooiste plek van Nederland’ uitgeroepen?
