Nooit een eenzame Kerst in De Kluif

Dierenasiel en -pension is 365 dagen per jaar bemand

Door George Huisman

WITTE PAARDEN/STEENWIJK – Voor de dieren in dierenasiel en -pension De Kluif in Witte Paarden zal het ook dit jaar beslist geen eenzame Kerst worden. Er zullen, zoals elke dag van het jaar, vrijwilligers zijn om hen te voeden, drinken te geven, uit te laten en gewoon even met ze te knuffelen en te spelen. Medebeheerder Kees van de Velde is één van hen; hij meldt zich op Tweede Kerstdag voor zijn dienst. Zonder enige vorm van tegenzin: ‘Als ik me heel slecht voel, voel ik me hier goed. Dieren geven je onvoorwaardelijke liefde’.

Kees van der Velde (56), in Steenwijk binnen de poorten geboren en nooit weggegaan, kan zich geen leven zonder dieren voorstellen. ‘Thuis altijd dieren gehad, ik heb nu nog van alles: drie honden, kippen, kikkers, vissen, twee kittens van de Kluif thuis, waarvan er een blijft. Eén grote dierenboel. Het vertrouwen in dieren, het omgaan met dieren gaat me goed af. Dieren vertrouwen mij’.

Hij is dit jaar tien jaar geleden als vrijwilliger begonnen bij De Kluif, toen nog gehuisvest aan de Meppelerweg. Op 1 maart In 2018 kwam hij in vaste dienst, als één van de vijf beheerders, samen met de dames Marjon Rikhof, Jannetta Blok, Sabine Meijer en Alice den Besten. 

Druk

‘Ik was afgekeurd en gaf al heel lang les op een hondenschool. Toen vroegen ze me als vrijwilliger bij De Kluif. Het is vrij vlot gegroeid, van één morgen naar twee morgens, naar drie morgens in de week. Eens een keer helpen op de middag, in de weekenden. Als beheerders doen wij de administratie, inkoop van het voer, delegeren van vrijwilligers, begeleiden van stagiaires, klanten helpen met het plaatsen maar ook met het pension. Het financiële gedeelte moeten we afhandelen. Schoonmaken, zeker ook als er mensen te kort zijn. De ochtenden verlopen altijd vrijwel hetzelfde, dan hebben we vaste taken. Van half negen tot half tien maken we het hele pand schoon, dan is er koffie en dan barst het los. Vanaf tien uur gaat de telefoon en komen er mensen aan de deur, dan is het druk. Ondertussen heb je dan de vrijwilligers, die altijd vragen hebben, het werk moet verdeeld worden, de medicatie is ’s morgens, evenals het voeren. Ook komen dan de klanten van het pensiongedeelte. We hebben nu tussen de veertig en vijfenveertig vrijwilligers maar kunnen altijd nieuwe helpers gebruiken. Je bent per dag wel zes tot acht vrijwilligers nodig’. 

Dick Koper, bestuurslid dagelijkse zaken: ‘Je hebt vrijwilligers voor twee uur in de week maar je hebt ze er ook bij van tien uur. Je hebt er die komen drie, vier keer per week. We hebben speciaal mensen die honden uitlaten, die komen ’s middags’. 

Corona
De Kluif draaide redelijk tot goed, totdat de wereld te maken kreeg met corona. Bestuurder Koper: ‘Toen viel het pensiongedeelte eigenlijk helemaal uit. En met de pensioninkomsten ondersteunen wij het asiel. Dus zodra die inkomsten wegvallen, en die zijn ook enórm weggevallen, hadden we geen inkomsten meer. Mensen kwamen hun honden niet meer brengen, ze gingen niet meer op vakantie, ze gingen thuis werken. We hebben zeker in die eerst periode meegemaakt dat er helemaal geen pensionhonden waren, er waren dagen bij dat er letterlijk helemaal geen hond meer was. De bodem van de kas kwam in zicht. Daar hoeven we niet moeilijk over te doen. We hebben hier wel vier mensen aan het werk, die betaald moeten worden, en we hebben dieren die voedsel moeten hebben. Gelukkig hebben we van de gemeente een bedrag uit het vitaliteitsfonds gekregen, dat heeft ons die eerste periode door geholpen’.

Medebeheerder Kees: ‘We hebben een periode gehad dat we het alleen maar druk hebben gehad met annuleringen. Bijna honderd procent van de inkomsten viel weg. Ons pension kan zo’n 45 honden huisvesten, en veertig, vijftig katten. En als het dan leeg komt te staan… Overigens is het nu weer vrijwel niks’. 

Dick Koper: ‘Wij hebben een lumpsumregeling met de gemeente, wij krijgen een vast bedrag per maand, voornamelijk voor het asielgedeelte. Wettelijk gezien is de burgemeester/de gemeente eigenaar van alle asielhonden en -katten die hier binnen komen. Iedereen in Steenwijkerland en Zwartewaterland mag hier (gratis) zwerfdieren brengen. Wij checken ze gelijk op chip. Heeft een dier een chip, bellen we meteen de eigenaar. Wij mogen dieren overigens niet zelf ophalen. Natuurlijk komen hier ook dieren met de dierenambulance’.

Kees: ‘We hebben momenteel in het asiel tussen de veertig en vijftig katten en stuk of tien honden. Je merkt nu echt dat er meer dieren aangeboden worden, dat mensen van hun dier af willen. En de reden? Het ligt nooit aan de baas, altijd aan het dier. We kregen een zogenaamd heel agressieve hond binnen, dat bleek hier de meest lieve hond die je kunt krijgen. Allemaal smoesjes. Mensen moeten 80 euro voor een hond betalen die ze hier achterlaten en 50 euro voor een kat. Als hij niet geënt is vragen we er 30 euro bij. We vragen ook om een gezondheidsverklaring’. 

Meest gestelde vraag
‘Wij laten nóóit een dier afmaken, als hij hier (te) lang verblijft’, benadrukken Van de Velde en Koper met kracht. ‘Het is de meest gestelde vraag. We hebben de hond Nelson, die zit hier al negen jaar, die gaat ook niet meer weg. Maar we hebben dieren gehad die hier drie, vier jaar zaten en toch nog geplaatst zijn. Als een dier overmatig agressief is, wordt er een gedragsdeskundige ingeschakeld, is een dier ziek komt de dierenarts. Ook is er overleg tussen beheerders en bestuur. De dierenarts heeft altijd het laatste woord. Als dieren hier bang of agressief binnenkomen, of verwend, dat worden gewoon weer leuke honden. We hebben hier een hond gehad die echt bang was, krijg je een dikke kus van toen hij weer weg ging. Het is niet zielig dat een hond of een kat hier zit. Het is hier geen gevangenis. Ze zijn tevreden’.

Bob en Boris
‘Bob en Boris zijn succesverhalen. Bob was hierbuiten aan het hek gebonden. Hij was best wel lastig, is hier drie jaar geweest. Boris was er slecht aan toe. Hij liep als straathond door Steenwijk. Hem kregen we eigenlijk ook niet geplaatst. Maar toeval of niet, ook Boris kreeg na drie jaar een nieuw huis; binnen een tijd van drie dagen gingen beide ‘oudgedienden’ naar een geweldige baas. Succesverhalen; slechts weinigen hadden gedacht dat het goed zou komen met die twee’.

www.dekluif.nl