Drie stevige bands in Poppodium De Buze

STEENWIJK - In het pittoreske Steenwijk stonden afgelopen vrijdag drie stevige bands in Poppodium De Buze, dat dit jaar 50 jaar bestaat. Hierbij traden de bands Tusky, Boskat en Vain Louie op. Tijdens deze avond werd weer duidelijk hoe hecht de metalscene is, hoe veelzijdig hardcore kan zijn en maakte ik kennis met de allerjongste stage-diver ooit.

Omstreeks half 8 arriveerde ik met de fotograaf Jeffrey Heijnen bij De Buze. Hartelijk worden we ontvangen en er wordt ons het een en ander verteld over hoe de show zal verlopen. We lopen naar beneden naar de zaal, waar Vain Louie staat te soundchecken. Dit klinkt al veelbelovend! Langzaam druppelen de bezoekers binnen en Van Louie trapt de avond af.

Vain Louie
Met een stevige bas, ruwe gitaren en dynamische drums legt Vain Louie een grondige basis, waar de vocalist zijn zang overheen legt. Een paar metalheads staan vooraan en er wordt voorzichtig geheadbangt. De zanger staat op het puntje van het podium, vanaf waar hij iedereen uitnodigt om gezellig naar voren te komen. Voorzichtig schuifelen er wat mensen dichter naar het podium. De drummer weet het interessant te houden door veel variatie in te brengen. Heerlijke losse, punky, afwisselende muziek en zeker niet saai.

Af en toe wordt er door de band wat rust ingebouwd, zodat iedereen even op adem kan komen. Bij het vierde nummer ontstaat een heuse moshpit, waaraan ook de zanger meedoet. Er springt iemand op het podium en duikt er vanaf, zó in de armen van zijn maten. Deze band bewijst dat je niet véél mensen, maar de juíste mensen nodig hebt voor een goede sfeer, stage diving en moshpits. Het mooi om te zien hoe juist hierdoor een gave verbintenis ontstaat tussen de band en het publiek.

Boskat
Het podium wordt omgebouwd en het is tijd voor de volgende band: Boskat! Dit muzikale trio uit België, gehuld in ruimtepakken, neemt ons mee op een ‘’journey to outer space’. De toon is gelijk gezet; het geluid is erg goed en dat komt doordat de bassist tegelijk ook het geluid regelt. De zanger speelt tevens gitaar (elektrisch en akoestisch), en de drummer doet hier niet voor onder, door hier en daar een mooie tweede stem op het geheel neer te leggen. Deze mannen zijn van alle markten thuis. Tussendoor worden er, via een megafoon, steeds aankondigingen gedaan over waar de reis naartoe gaat.

De zanger heeft een fijne heldere stem en bereikt vele noten van de toonladder. De volgende bestemming is een akoestisch intermezzo. Door middel van de akoestische gitaar worden we meegenomen naar een andere dimensie. Zelfs de meest brute metalheads luisteren geboeid naar dit ruimtelijke staaltje muziek. Daarna knalt het weer los en de gitarist springt het publiek in. Zijn kabels worden ondertussen snel goedgelegd door de roadie. Ook hierbij is het weer mooi om te zien dat iedereen samenwerkt om er een mooie show van te maken. 

We worden verrast door een cover van Beyoncé’s ‘If I were a boy’. De zang druipt van de autotune en wellicht is dit een ondeugende knipoog naar het gebruik van autotune in de popindustrie. Desalnietteman is de zang super zuiver en daarna knallen de gitaren en drums er weer onder, en start er een wall of death die zich uit in een moshpit. De band sluit af met een ode aan Tusky en tijdens dit laatste nummer begint de zanger vast het podium af te breken.

Tusky
Dan de laatste band: Tusky! Deze band knalt er gelijk in en het is duidelijk: deze mannen nemen muziek serieus en de energie is voelbaar door de hele zaal. De lichtman blijft niet achter en samen wordt de toon gezet. De band speelt draadloos en beweegt vrij over het podium. Het publiek blijft op gepaste afstand, maar wordt na elk nummer steevast door de zanger uitgenodigd om vooral naar voren te komen. De kisten die op het podium staan worden tussendoor rechtgezet door de roadies. 

De zanger begroet het publiek ‘’Hallo lieve mensen,’’ dat nuchter, maar hartelijk wordt beantwoord door een ‘’Meuj’’ vanuit het publiek. De verbinding is (ook) hier goed te zien. Zo geven de bandleden elkaar tussendoor een knuffel, en heeft de zanger een shirt van Boskat aan. De zanger komt gezellig in het publiek staan en iedereen wordt naar voren geroepen voor een groepsknuffel. Ook wordt de microfoon zo af en toe voor de neus van iemand uit het publiek gehouden. Twee metalheads nemen plaats op het podium en een jongen van een jaar of 13 gaat voor het eerst stagediven en wordt opgevangen door het publiek. De zanger loopt de hele zaal door en neemt plaats op een tafel. 

Later komt de hele band in het publiek staan en wordt er samen een brute show neergezet. Tussen het spelen door voert een roadie een biertje aan de gitarist. Dan zit de tijd er bijna op. Iedereen gaat samen nog flink los en daarna is de laatste noot toch echt gespeeld.

Samen
Ondanks de verschillen van de bands onderling en het publiek, is er een goede dynamiek en opbouw ontstaan. De avond was allesbehalve saai. Het was mooi om te zien hoe de bands elkaar supporten, hoe de roadies de shows ondersteunden, en hoe het personeel van De Buze er alles aan deed om het geheel in goede banen te leiden. Ook prachtig om te zien hoe iedereen in het publiek werd geaccepteerd en dat er ruimte was voor groepsknuffels tussendoor. Ik heb genoten!

Ben je nou benieuwd geworden naar de Buze? Op zaterdag 20 juli is er een groot festival bij de Buze ‘A Rocktown Festival’, maar voor die tijd vormt het nog even om tot Technobunker, op 24 mei, en op 25 mei is er een 90’s grunge avond. Van harte welkom!

Geschreven door: Eline van Zwieten