Lisa Supereka uit Steenwijk heeft haar draai gevonden in de houtwereld: ‘Mijn motto is altijd: je verliest nooit, je wint of je leert’

STEENWIJK – Het is inmiddels een jaar of tien geleden dat de Oekraïense moeder van Lisa Supereka, die een succesvol zakenvrouw is, aan haar dochter vroeg: ‘Wordt het niet eens tijd dat jij wat van me gaat overnemen?’ Zo rolde Lisa (45) in de houtindustrie, en ze heeft er haar draai helemaal in gevonden. Via haar vader (ex-zakenman, diplomaat) kwam ze op haar zeventiende in Nederland terecht en de liefde bracht haar naar Steenwijk, wat nu al jaren haar thuisbasis is. Van hieruit bestiert zij haar bedrijf DeltaHouse dat gericht is op de bouwwereld. ‘Ik concentreer me op de productie en dan meer specifiek op de ecologische bestandsdelen van de bouw. Dus niet het beton maar houtskeletbouw, de balken, de liggers, al dan niet verlijmd en daarmee samenhangend duurzame isolatie’. 

Ze vervolgt: ‘Ik ben Oekraïense. In haar thuisland was mijn moeder directeur van een groot bouwconcern, als een van de weinige vrouwen in het land die zo’n hoge positie bekleedde. Op haar hoogtepunt had ze 3.000 mensen in dienst -ik heb er nu 300. Toen ik in het bedrijf kwam heb ik mijn neven en nichten uitgekocht en ben gaan ondernemen met andere partners. We produceerden aanvankelijk voor verschillende merken, op aanvraag: je krijgt een bestelling en gaat produceren. Op enig moment dacht ik: waarom produceren wij niet onder ons eigen merk? Dat zijn we gaan doen. De Scandinavische markt werd heel gauw een grote afnemer van ons en ook Duitsland ging snel, daar kregen we al vlot voet aan de grond. We waren een productiemaatschappij met projectontwikkeling en daarna gingen we opeens de complete bouw van onze eigen projecten doen. Wij ontwerpen, produceren en bouwen energie-efficiënt. Ik had hierbij het gemak van mijn moeders productieruimte, van haar fabriek en van haar contacten die ze had met de houtindustrie’.

Moeder

‘Mijn levenspad lijkt wel op dat van mijn moeder: allebei goed gestudeerd, ook in het buitenland, zakelijk, slim. Zij was niet mijn leermeester, wel mijn grote voorbeeld: van het nastreven van je droom en van onafhankelijkheid in de vorm van je eigen koers varen, zelf het stuurwiel van je eigen schip in handen hebben en houden, the sky is the limit, je mag in jezelf geloven en je krijgt niets voor niets. In dat alles zet ik met mijn activiteiten het levenspad van mijn moeder voort. Ik stond figuurlijk wel op de schouders van twee giganten, al is mijn moeder maar 1,60 meter, mijn vader is met 1,95 meter heel lang en ik zit er tussenin’.

‘Mijn moeder leeft nog, zij zit in Oekraïne, gelukkig niet in het gebied dat zwaar getroffen is, anders had ik haar daar weggehaald maar ze wil niet weg. Ze is patriot, ze vindt dat ze ertoe doet. Mijn moeder doet heel veel voor hulp voor weeshuizen en mensen die het minder hebben. Daar is ze belangrijk en daarom vindt ze ook dat ze niet weg kan gaan. Ze is in Oekraïne geboren en zegt: hier ga ik ook dood. Ze is trots op me, maar waarschuwt me wel: je moet er niet al te relaxed over nadenken wat je tot nu toe hebt bereikt. Bouwen is een harde wereld. Je moet altijd alert zijn, constant groeien, constant goede mensen aannemen’. 

 ‘Ik kan mensen op de goede plaats zetten, ik zie wanneer iemand niet goed functioneert maar ik zie ook heel snel wat iemand wel kan. Natuurlijk: ik neem af en toe ook foute beslissingen, dat moet ik van mezelf accepteren. Mijn motto is altijd: je verliest nooit, je wint of je leert. Is er iets fout gegaan dan heb ik geleerd. Ik kan niet goed tegengas hebben, ik zie het doel, ik zie niet wat onmogelijk is. Kritiek is op zich prima, maar dan moet je ook een oplossing laten zien. Feedback is altijd welkom. Maar als iemand voor de derde keer vertelt dat het niet goed gaat, denk ik: waar is je oplossing dan? Point taken, maar niet in het negatieve gaan zitten. Als er per dag van de tien dingen negen goed gaan en één niet, moet je zeggen: er zijn negen dingen goed gegaan! Dan kom je verder’. 

‘Ik móedig mensen aan’

‘Een deel van mijn bedrijf zit in Oekraïne, dat ligt nu stil; tot de oorlog had ik daar een hele mooie geoliede machine. Maar toen werden we op 24 februari wakker -ik wás die dag in Oekraïne!- en hoorden de bommen vallen. We konden van het ene op het andere moment niet meer produceren, de stroom was uitgevallen. Je kunt niet produceren als je weet dat er constant gevaar is. Ik heb ook mensen die in Europa aan het werk waren. Sommigen zijn gebleven, anderen hebben gekozen om weg te gaan vanwege hun gezin, sommigen vechten voor hun moederland. Wij betalen nu nog steeds een deel van hun salaris aan hun gezinnen, al produceren we niet. Dat is loyaal zijn. Dat betekent ook dat ik een groter beroep moet doen op het team dat hier is. Ik spreek mensen niet aan, ik móedig ze aan. We moeten het samen doen, misschien moeten we hier harder werken maar er zijn thuis ook gezinnen die geholpen moeten worden’. 

Hout

‘Hout wordt niet duurder door het hout zelf maar voornamelijk door de logistieke kosten. Ik zit vooral in het duurzame segment. Ik heb mijn eigen bos in Zweden, kap mijn eigen hout, zorg voor aanplanting van nieuwe bossen. In de Oekraïne heb ik heel veel eikenbossen. Daar produceren wij maar ook in IJsland en in Zweden al heeft de oorlog heel veel veranderd natuurlijk. We waren gedwongen te zoeken naar nieuwe mogelijkheden, naar nieuwe wegen. Wat we de afgelopen maanden hebben moeten doen: we moesten het roer omgooien. Als het straks weer veilig is in Oekraïne gaan we allemaal weer terug, natuurlijk. Er is voor mij nu sprake van een periode van voor het begin van de oorlog, en die erna. Daarin zit een wereld van verschil, ja’. 

Sponsor Olde Veste en partner Herman Greveling

‘Mijn liefde voor het voetbal begint bij mijn partner Herman Greveling (makelaar te Steenwijk). Die is helemaal Olde Veste, we gaan kijken naar het voetbal van onze kinderen. Ik heb meer dan eens geroepen dat het tenue van Olde Veste wel heel veel lijkt op de Oekraïense vlag -al verschillen de kleuren blauw. Toen bestuurslid Benno Hellinga mij vroeg of ik het leuk zou vinden om sponsor te worden, heb ik daar niet lang over na hoeven te denken. Als je als bedrijf groeit vind ik dat je ook je steentje mag bijdragen aan wat er gebeurt in je omgeving. Vind ik belangrijk. Ik ben nu een trotse blauwgele sponsor van de jeugdafdeling van Olde Veste. Ik vind voetbal leuk, sport en muziek zijn niet land-gebonden, daar hoef je niet Oekraïens of Turks of Nederlands voor te zijn om ervan te genieten. Sport verbindt. Als Nederland tegen Oekraïne voetbalt ben ik wel voor Nederland -maar in mijn hart ben ik Oekraïense. Het voelt als mijn moederland. Mijn kinderen zijn hartstikke Nederlands, die zijn hier geboren, die zijn oranje. Samen met Herman heb ik vier kinderen, ónze kinderen: Christina (21), Catharina (20), Lars (wordt 22) en Marit (18). Herman is mijn partner, mijn maatje. Hij stimuleert mij, is de enige die tegengas kan geven. Hij beschermt mij ook, is mijn steun en toeverlaat. Als hij lacht, lacht iedereen met hem mee, voor mij is het mijn vent. Hij haalt het beste in mij naar boven, ik voel me heel comfortabel bij hem, hij is een nuchtere Steenwijker man’. 

George Huisman en Menno Mollema