Nieuwe aflevering natuurcolumn Philip Friskorn: Reeën in De Kop

Deze tweewekelijkse natuurcolumn wordt verzorgd door Philip Friskorn. Dit keer verschijnt de ree voor zijn camera.

De ree

De ree is een eenhoevig zoogdier en wordt in de biologie ondergebracht bij de hertachtigen. Reeën komen in vrijwel geheel Europa voor, ontbreken echter in Noord-Scandinavië en Ierland. De dunne roodbruine zomervacht wordt in de winterperiode verwisseld voor de dikke grijsbruine wintervacht. De mannetjes, de bokken, hebben een klein gewei met twee tot drie punten. Soms komen vier tot vijf punten voor. Van eind oktober tot begin januari wordt het gewei afgestoten om plaats te maken voor een nieuw gewei dat in maart gaat groeien en onder een basthuid in juni volgroeid is. De basthuid wordt in de zomer afgeschuurd. Reeën hebben een heel korte staart. Bij de vrouwtjes, de reegeiten, zie je een bosje witte haren tussen de achterpoten. Dit wordt het ‘schortje’ genoemd. Op de foto is dat duidelijk zichtbaar. Reeën leven solitair, behalve in de winter. In die periode kunnen ze grote groepen vormen, een zogenaamde ‘sprong’.

Voedsel

Reeën hebben veel op het menu staan: bramen, jonge loten, twijgen, landbouwgewassen, granen en alles wat in onze tuinen groeit. In de herfst staan ook eikels op het menu. Dat ze zich ook tegoed doen aan landbouwgewassen leidt regelmatig tot problemen. Ze zijn voornamelijk nachtactief en om ze in de zomerperiode te zien is de vroege ochtend of de avondschemering de beste periode om reeën te spotten.

Bronst en voortplanting

De bronsttijd valt voornamelijk in augustus. Je ziet dan de bokken achter de geiten aanjagen en als de paring heef plaatsgevonden ontwikkeld zich pas eind december het embryo. Rond eind mei worden dan de kalfjes geboren. Reeën werpen meestal twee jongen en bij hoge uitzondering drie. De kalfjes wegen rond de twee kilo en hebben fraaie witte vlekken op de rug en flanken. Deze vlekken verdwijnen in de herfst. Met regelmaat worden de kalfjes gezoogd. Na het zogen worden ze alleen gelaten verstopt in hoge begroeiing. Kalfjes blijven lang bij de moeder, maar zodra de reegeit aan een volgende worp toe is worden ze verstoten.

Bedreiging

Met de komst van de wolf is dat in Nederland eigenlijk de enige natuurlijke vijand. Het verkeer eist veel meer slachtoffers, vandaar het belang van wildrasters langs snelwegen. Bij provinciale wegen ontbreken deze rasters en daar vallen dan ook de meeste slachtoffers. Ook door grote maaimachines en loslopende honden worden helaas veel kalfjes gedood.

Het is altijd een feest om in de winter een ‘sprong’ reeën in het veld te zien staan.

De ree is een eenhoevig zoogdier en wordt in de biologie ondergebracht bij de hertachtigen. Reeën komen in vrijwel geheel Europa voor, ontbreken echter in Noord-Scandinavië en Ierland. De dunne roodbruine zomervacht wordt in de winterperiode verwisseld voor de dikke grijsbruine wintervacht. De mannetjes, de bokken, hebben een klein gewei met twee tot drie punten. Soms komen vier tot vijf punten voor. Van eind oktober tot begin januari wordt het gewei afgestoten om plaats te maken voor een nieuw gewei dat in maart gaat groeien en onder een basthuid in juni volgroeid is. De basthuid wordt in de zomer afgeschuurd. Reeën hebben een heel korte staart. Bij de vrouwtjes, de reegeiten, zie je een bosje witte haren tussen de achterpoten. Dit wordt het ‘schortje’ genoemd. Op de foto is dat duidelijk zichtbaar. Reeën leven solitair, behalve in de winter. In die periode kunnen ze grote groepen vormen, een zogenaamde ‘sprong’.

Voedsel

Reeën hebben veel op het menu staan: bramen, jonge loten, twijgen, landbouwgewassen, granen en alles wat in onze tuinen groeit. In de herfst staan ook eikels op het menu. Dat ze zich ook tegoed doen aan landbouwgewassen leidt regelmatig tot problemen. Ze zijn voornamelijk nachtactief en om ze in de zomerperiode te zien is de vroege ochtend of de avondschemering de beste periode om reeën te spotten. De bronsttijd valt voornamelijk in augustus. Je ziet dan de bokken achter de geiten aanjagen en als de paring heef plaatsgevonden ontwikkeld zich pas eind december het embryo. Rond eind mei worden dan de kalfjes geboren. Reeën werpen meestal twee jongen en bij hoge uitzondering drie. De kalfjes wegen rond de twee kilo en hebben fraaie witte vlekken op de rug en flanken. Deze vlekken verdwijnen in de herfst. Met regelmaat worden de kalfjes gezoogd. Na het zogen worden ze alleen gelaten verstopt in hoge begroeiing. Kalfjes blijven lang bij de moeder, maar zodra de reegeit aan een volgende worp toe is worden ze verstoten. 

Met de komst van de wolf is dat in Nederland eigenlijk de enige natuurlijke vijand. Het verkeer eist veel meer slachtoffers, vandaar het belang van wildrasters langs snelwegen. Bij provinciale wegen ontbreken deze rasters en daar vallen dan ook de meeste slachtoffers. Ook door grote maaimachines en loslopende honden worden helaas veel kalfjes gedood. Het is altijd een feest om in de winter een ‘sprong’ reeën in het veld te zien staan.